dwudziesty trzeci

Chyba odzyskałam świadomość. I chyba nadal żyję. Czułam na swojej dłoni czyjś dotyk, a moich uszu docierał ten głos...

O nie, zdecydowanie nie żyję. Zdecydowanie śnię. To niemożliwe, aby to zdarzenie miało miejsce w rzeczywistym świecie...

Właścicielem tego głosu i osobą, która trzyma moją dłoń jest... Jest Daniel. Ten sam Daniel, którego nie chciałam widzieć. Ten sam Daniel, który na spółkę z Johannem mnie okłamali tuż po przebudzeniu. Ten sam Daniel, który...który mnie kocha.

Mówił mi teraz tyle rzeczy... Tyle cudownych rzeczy, jednocześnie tyle rzeczy, które sprawiały najwięcej bólu...

- Gdybym tylko wiedział, co się stanie po tym, jak chociażby pomyślałem, aby spróbować czegoś zakazanego... Przysięgam Ci, że nigdy bym nawet na to nie spojrzał. Byłaś, tak naprawdę to nadal jesteś dla mnie ważna. Tfu, jakie ważna. Najważniejsza.

Skoro byłam jestem dla niego najważniejsza, to...to dlaczego z tym nie przestawał?

- Czułem się wolny, kiedy tylko w moich żyłach krążyły dragi - czy ja to powiedziałam na głos, czy co? - Dziś wiem, że to było idiotyczne. Dziś wiem, że źle postąpiłem. A żeby to wszystko zrozumieć... - głos mu się urwał, a z warg wydostało się postrzępione powietrze.

- Nie chciałem Ci tego mówić, ale myślę, że zatajenie czegokolwiek przed Tobą, szczególnie teraz, kiedy...kiedy chcę o Ciebie walczyć... Byłoby co najmniej nietaktowne. Sprawiłoby, że znów utrudniłbym sobie walkę o Ciebie, dając pole do popisu Forfangowi.

Przełknęłam nerwowo ślinę, czekając na to, co ma mi do zakomunikowania. W ogóle miał świadomość o tym, że...że go słyszę? Że moje serce cierpi, słuchając tylu słów wypełnionych emocjami? Tyle bólu, cierpienia, ale także...także radości.

W końcu słyszę prawdę. Całą prawdę. Te słowa są potwierdzeniami moich ostatnich snów... Potwierdzeniem tego, co powiedział Johann kilka dni temu. Potwierdzeniem tego, co widziałam na fotografiach i tego, co usłyszałam od Maren...

- Mir... W dniu wypadku byłaś w siódmym tygodniu ciąży.

Waaaait? Że jaka ciąża?! To... to było poniżej pasa. Przez ten wypadek... straciłam je? Nie, to nie może być prawda...

Usłyszałam cichy szloch. To on... To on płakał... A ten dźwięk łamał moje serce.

- Przepraszam, Miriam... - wyszeptał ledwo słyszalnie. Poczułam na policzku jego palce. - Wiesz, jak ciężko mi żyć ze świadomością, że...że przyczyniłem się do jego śmierci? Wiesz, jak ciężko mi z tym, że prawie Ciebie straciłem? Że w sumie to już nigdy nie będziemy razem?

Z każdą kolejną chwilą słuchania tego... Chciałam mu powiedzieć, aby przestał sprawiać sobie oraz mi jeszcze większy ból. Ale podświadomość chciała usłyszeć tę wersję do końca. Chciała wiedzieć wszystko, absolutnie wszystko, aby móc to spokojnie poukładać.

- Zrozumiem, jeśli mi powiesz, że mam odejść z Twojego życia. Przynajmniej postaram się to zrobić. Ale wiesz co? Nie zniknę z niego. Będę, czy tego chcesz, czy nie. Wystarczająco dużo krzywdy Ci sprawiłem... Teraz pora dorosnąć i zacząć robić wszystko inaczej.

Znów zamilkł na dłuższą chwilę, a jego dłoń nieprzerwanie trzymała moją. Czułam to ciepło. Czułam, że... że chyba go kocham. Przeszliśmy tyle razem. Tyle dobrego i tyle złego... Ale... Naprawdę ciężko jest zaufać.

Musiałam to sobie wszystko przemyśleć. Nie mogłam działać pod wpływem chwili, tylko na spokojnie, 'przetrawić' każde za i przeciw. Pomyśleć o konsekwencjach swojej decyzji...

- Chcę, abyś wiedziała, że nie biorę od dnia Twojego wypadku. Prawie raz to złamałem, ale... Ale powstrzymałaś mnie.

Zmarszczyłam brwi, a przynajmniej miałam wrażenie, że to zrobiłam. Jak to powstrzymałam go? Przecież wtedy pewnie leżałam w śpiączce...

- Byłaś przy mnie przez ten cały czas. To zabrzmi idiotycznie, ale czułem, że cały czas mi towarzyszysz. Że byłaś przy mnie podczas mojej pierwszej wygranej. I chciałbym... Chciałbym, abyś była podczas każdej kolejnej. Abyś była przy mnie także podczas każdej mojej porażki i swoim głosem motywowała mnie do dalszego działania... Bo wiesz co? Staram się trzymać, dzielnie walczyć, ale... Idzie mi to coraz słabiej. Wygrywa ze mną strach o nadchodzącej porażce. Tej najbardziej dotkliwej.

Jak to? Jak to nie ma siły? On? Jaka porażka? Chyba nie myśli o tym, że...że będę chciała usunąć go ze swojego życia? Po tym wszystkim, co przeszliśmy? Po tym wszystkim, co teraz się dzieje?

Coraz bardziej hipnotyzowałam się jego głosem, a te słowa, które wypowiadał... Powodowały mój wewnętrzny rozpad. Tyle cierpienia, które przeżył. Tyle cierpienia, które wywołał... Tyle cierpienia, które znosiłam przed wypadkiem...

- Wiem, że byłem najgorszym chłopakiem, jakiego kiedykolwiek miałaś. Ale wiedz, że darzyłem i darzę Cię największą miłością, o jakiej każda inna może pomarzyć. Zrobię wszystko, aby dla Ciebie było jak najlepiej. Nawet kosztem własnego cierpienia.

Znów nastała głucha cisza, przerywana pikaniem aparatur. Krępująca cisza, chociaż pewnie nawet nie wiedział  o tym, że słyszę go i te słowa, które mówił.

Chciałam usłyszeć coś jeszcze z jego ust. Cokolwiek, po prostu chciałam cieszyć ucho brzmieniem jego głosu. Jednym z najcudowniejszych dźwięków, jakie słyszałam w tym drugim życiu.

W głowie obrazowała mi się cała nasza przeszłość. Początki jeszcze w gimnazjum, potem szkoła średnia... Od zawsze mi towarzyszył, chociaż żadne z nas tak naprawdę tego świadomie nie robiło. Teraz, kiedy wiedziałam dużo więcej, łatwiej było mi widzieć to, co było kiedyś.

Każdy wzlot i upadek. To takie... nieświadome ranienie. Szczeniackie zapędy. Dosłownie wszystko.

- Chciałbym mieć pewność, że to wszystko słyszysz, Mir. Chciałbym mieć też pewność, że to, co nadejdzie, będzie o wiele lepsze od tego, co teraz jest. Jeszcze dużo przed nami. Trochę wariuję od tej niepewności... I naprawdę tęsknię za tym, co było. Że byłaś ze mną, pomimo tego, ile bólu Ci sprawiałem.

Chciałam mu dać chociażby najmniejszy znak, żeby wiedział, że jestem i że to słyszę. Spróbowałam naprzeć na jego dłoń, drgnąć powieką, kącikiem ust... Czymkolwiek, co by zauważył. Co rozwiałoby jego wątpliwości... Ale miałam wrażenie, że nie jestem w stanie tego zrobić. Jestem potwornie słaba...

- Miriam, nie możesz mnie zostawić... Ja nie przeżyję tego, jeśli odejdziesz i nigdy już nie wrócisz. Potrzebuję Cię do tego, aby móc normalnie żyć.

jak dobrze pamiętam, to kiedy pisałam ten rozdział, to płakałam jak bóbr. nigdy nie byłam normalna, więc wiecie XDDDD

Druga opcja

Ernst

Sjećaš li me se?

Szantaż
Du, ich und dein Bruder