dwudziesty czwarty - ostatni

Powoli podniosłam powieki. Wystarczająco długo milczałam, a on mówił, jak do ściany. Wystarczająco dużo usłyszałam, aby mieć przed sobą obraz najprawdziwszej prawdy. Co rzecz jasna nie oznacza, że podjęłam decyzję... Nadal do końca nie wiem, co powinnam zrobić.

Ostrożnie przekręciłam głowę, aby móc na niego spojrzeć. Nadal trzymał moją dłoń, a jego wzrok skupiał się na mojej twarzy. Uśmiechał się blado, a w jego oczach było widać ślady łez.

- Przepraszam, Mir... Postąpiłem wbrew Twojej woli... - chciał się podnieść. Fakt, przecież powiedziałam, że...że nie chcę nikogo widzieć.

- Zostań... Już wszystko wiem.

Byłam słaba i to, że w ogóle cokolwiek powiedziałam było cudem. Ale to usłyszał, widziałam jego reakcję na te słowa.

- Słyszałaś... - szepnął niepewnym tonem, nerwowo przełykając ślinę.

- Wszystko - westchnął ciężko, spuszczając wzrok. Teraz to obie jego dłonie trzymały jedną z moich. Zmusiłam swoje mięśnie do pracy i przyłożyłam drugą z nich na nie.

- Nie przemęczaj się - poprosił, przysuwając się jeszcze bliżej. Prychnęłam cicho. Dużo razy robiłam coś wbrew wszystkiemu, więc dla mnie to żadna nowość.

Powinno mnie odrzucać na sam jego widok, prawda? To on mnie skrzywdził tak mocno, że byłam bliska śmierci. Okłamał mnie. Całe nasze nieszczęście zostało zapoczątkowane przez jego osobę...

Ale nie potrafię. Teraz, kiedy wszystko się rozjaśniło... Zdecydowanie nie jestem w stanie. Nie potrafię go zranić, zostawiając go na pastwę losu. Widzę, jak to przeżywa. Widzę jego zmianę... Ale tych szans dawałam mu już tyle... Czy na tę też się zbiorę?

Aczkolwiek nadal nie jestem pewna w swoich poczynaniach. Nie umiem też przejść obojętnie wobec tego wszystkiego, co działo się przed wypadkiem... Sześć lat to naprawdę szmat czasu...

- Powinnaś odpoczywać - szepnął, wyswabadzając jedną z dłoni i nieśmiało przemierzył opuszkami palców długość mojego przedramienia.

- Chcę, abyś tu został, Daniel. Został i... i już mnie nie opuszczał - na jego twarzy zakwitł najpiękniejszy uśmiech, jaki dane było mi kiedykolwiek w życiu zobaczyć. Moje serce zmiękło, dając z siebie wszystko. Uśmiech, który utwierdzał mnie, że to, co było między nami jest nie do zniszczenia...

Poprosiłam Daniela, aby Johann pojawił się wtedy, kiedy będzie mógł. Chciałam usłyszeć jeszcze raz to wszystko, tym razem z jego ust. Musiałam być w dwustu procentach pewna. Na sto już byłam.

Cóż, musiałam trochę poczekać, ale było mi to na rękę.

Tande naprawdę się starał. Spędzał ze mną każdą możliwie wolną chwilę. Wrócił do treningów, przygotowuje się także do startu w kolejnym konkursie.

- Dlaczego nie potrafisz postąpić inaczej, Miriam? On Cię zniszczył, nie widzisz tego? - był wściekły, dało się to wyczuć z odległości kilometra. - Czy musisz umrzeć, abyś w końcu zrozumiała, jak jest?

- Ale ja wszystko rozumiem, Johann. I wszystko też widzę. Jedyną osobą, która tu szkodzi jesteś Ty. Byłeś, może nawet i jesteś naszym przyjacielem, a jak robisz? Postępujesz jak jego całkowite przeciwieństwo.

Dobrze mi się wydawało, czy gdyby nie świadomość, że jesteśmy w szpitalu, to coś złego by się tu stało? Forfang jak widać nie znosi porażek...

- Chronię Cię przed najgorszym, a Ty tego nie widzisz - szepnął, zaciskając palce na mojej dłoni.

- Niby przed czym chcesz mnie chronić?

Nim odpowiedział, w jego oczach ujrzałam cień wrogości.

- Przed Danielem - stara śpiewka. Znudzi mu się ona kiedyś, czy będzie tak gadał do końca świata?

- Teraźniejszy Daniel i Daniel przed wypadkiem to dwie całkiem różne osoby.

- A co, jeśli robi to po to, aby zamydlić Ci oczy? - tak naprawdę nie myślałam o tym, ale... Chyba by tego nie zrobił, co nie? Przecież nadal pamięta, jak skończyła się poprzednia próba...

- Nie zrobiłby tego - próbowałam brzmieć pewnie. Aby nie dać się zagiąć jakiemukolwiek jego słowu. - Ludzie się zmieniają.

- Ale tacy jak on nigdy. Alkoholik zawsze zostaje alkoholikiem, nawet jeśli nie pije. A ćpun zawsze będzie miał piętno ćpuna.

- Nie mów tak - syknęłam.

- Nie chcesz przyjąć do siebie prawdy, filtrujesz wszystkie informacje.

Tego już było za wiele... Nie wiedział praktycznie niczego. Był świadomy tylko tego, co wówczas mu powiedziałam i tego, co ujrzał. Więc jak śmie tak twierdzić?!

- Ty nic nie wiesz, naprawdę - poczułam, że zbiera mi się na płacz. Nie teraz, Miri, nie teraz...

Przed wypowiedzeniem kolejnego oszczerstwa powstrzymało go otwarcie drzwi. Przeniosłam na nie wzrok. Daniel...

- O wilku mowa - prychnął, opadając na stołek, znajdujący się przy moim łóżku. Skrzyżował dłonie na piersiach i przyglądał się Tande, który wchodził do środka. Cmoknął mnie w czoło, po czym zajął miejsce na skraju łóżka, wpatrując się w Forfanga.

- Nie powinnaś mu na to pozwalać. Nie po tym - młodszy z moich towarzyszy przeniósł na mnie wzrok. Dłoń Daniela odnalazła moją i nieśmiało splotła nasze palce razem. Wewnętrznie piszczałam z ogarniające mnie euforii, aczkolwiek zewnętrznie wolałam pozostać bez jakiejkolwiek emocji.

- Przestań się wpieprzać w nie swoje życie - Tande o dziwo pozostawał spokojny... Nie to, co Johann.

- Będę, bo nie potrafisz dbać o nią i o to, co dla Ciebie zrobiła - wstał z taboretu i ruszył w stronę wyjścia, nie mówiąc ani słowa pożegnania.

Panowała między nami cisza, słychać było nasze oddechy i odgłosy zza drzwi. Zero aparatur. Jest ze mną teraz na tyle dobrze, że ich nie potrzebuję. Niedługo też mam opuścić szpital... Ma być dobrze, prawda?

- Nie jest w stanie pogodzić się ze zbliżającą się porażką... Ale ta wściekłość na mnie przekłada się na jego lepsze wyniki - próbował wyciągnąć z tego jakieś dobro?

Spojrzałam na niego zaskoczona, a ten się uśmiechnął, przybliżając się bardziej. Jego ramiona szczelnie mnie objęły, a moje serce załomotało.

- Będzie dobrze, prawda? - spytałam, przenosząc dłonie na jego ramiona. Uśmiechnął się słodko, przyciągając moją twarz bliżej swojej. Oddech momentalnie uwiązł mi w gardle, a rozwarte oczy obserwowały jego poczynania. Jego nos trącił mój, po czym...jego wargi musnęły moje.

- Zrobię wszystko, aby było jak najlepiej.

to tak. mamy ostatni rozdział. też nie mogę uwierzyć, ze dwadzieścia cztery tygodnie tak szybko zleciały! w niedzielę epilog i... oficjalnie żegnamy się z losami Miriam, Daniela i Johanna. :'( 
w ogóle miałam dodać to rano, ale... wyleciało mi z głowy, haha XD 

Druga opcja

Ernst

Sjećaš li me se?

Du, ich und dein Bruder