dwudziesty

Norweska kadra już powróciła po Turnieju Czterech Skoczni, które wygrał nie kto inny jak Prevc. Równało się to z tym, że mój, nasz spokój się skończył. Wrócił Forfang. Wracam do treningów...

Pamięć Miriam dalej stoi na tym samym poziomie. Przynajmniej tak to wygląda, bo nic nie mówiła o jakichkolwiek zmianach. Nie potrafiłem określić, czy to mnie cieszy, czy nie.

Nieszczerość wobec niej była naprawdę nieuczciwa, ale... Ale byłem myśli, że to było odpowiedniejszym rozwiązaniem. Cóż, po wiadomości od Johanna ta myśl się zmieniła...

Johann: Swoje zrobiłem. Jesteś skończony.

Zmroziło mnie, odczytując tę wiadomość. Skończony? Niby jak? Wcześniejsze SMSy, w porównaniu z tym nie tobiły na mnie takiego wrażenia...

ja: o co Ci, do cholery, chodzi?

Na odpowiedź czekałem niecałą minutę, a to zdanie... To zdanie mnie rozbiło.

Johann: Miriam Cię nienawidzi.

Miriam mnie nienawidzi? Jakim cudem? 

Poczułem, jak moje serce pęka tak, jak rozbite lustro. Musiał jej powiedzieć, albo... Albo przypomniała sobie o tym wszystkim. To są jedyne opcje. Żadnej innej nie widzę.

Nie mogę tego tak zostawić. Po prostu nie mogę. Muszę jej pokazać, że udało mi się, uwolniłem się od tego świństwa, jakie zaburzyło nasz spokój. Muszę jej udowodnić, że jestem kimś innym.

Zgarnąłem z komody zdjęcia, jakie nie znalazły się w jednym z albumów, albo na ścianie. Pośród nich ujrzałem białą kartkę... To mnie na chwilę zatrzymało.

Kolejna zbitka liter. Pisana ręcznie. Ten charakter pisma... Te idealnie równe literki... Wiadomość od Miriam... Niby z jakiego okresu czasu?

"Musisz zrobić wszystko, abym sobie Ciebie przypomniała. 04.12.15."

Przecież wtedy Miriam była w śpiączce. Więc niby...niby jak? Zjawiska paranormalne... przecież one nie istnieją.

Nie. Właśnie, że one istnieją. 

Po jej wypadku działo się tyle rzeczy, o których nikt nigdy by nie śnił. Ten chłód, te latające książki i donniczki. To mi się nie śniło, bo naprawdę sprzątałem te wszystkie rzeczy. Ona czuwała nade mną. Czuwała, abym nie odpieprzył żadnej głupoty. Ale jaki to ma sens, skoro teraz tego nie pamięta?

Więc ta wiadomość nie jest przypadkiem. Muszę zrobić wszystko, aby przypomniała sobie każdą dobrą chwilę, jaką razem przeżyliśmy. Musi uwierzyć w moją przemianę. Boję się jej utraty... Nie zniosę jej po raz drugi.

Wsadziłem kartkę z powrotem pośród fotografie, ukazujące naszą dwójkę. Starałem się, pomimo tych dragów. Jednakże to... To nie wystarczyło.

- I co tu jeszcze robisz? - warknął Forfang, gdy tylko zjawiłem się przed jego mieszkaniem.

- Co jej, palancie, powiedziałeś - syknąłem, na chama wchodząc do środka. Próbował się postawić, ale cóż. To on był tu tym spokojniejszym, a co za tym idzie, wątlejszym. Nie stanowił dla mnie żadnego problemu.

- A co miałem powiedzieć? Przekazałem jej samą prawdę. To, czego Ty się bałeś powiedzieć.

Fakt, bałem się. I co z tego. Strach jest ludzką rzeczą. Aczkolwiek... Wiem, że powinienem postąpić inaczej. Ale nie potrafiłem. Nie chciałem, aby stało się to, co sprowokował Johann.

- Twoja gra w tym teatrze dobiegła końca, Tande. Twoja szansa na naprawę swoich błędów uleciała. I już nigdy nie wróci.

Patrzył się na mnie nienawistnym spojrzeniem, przyparty do ściany. Zaciskałem palce na jego ramionach, zaciskając szczęki do granic możliwości.

Myśli, że co? Że teraz jemu uda się to wszystko zrobić?

- Chyba Tobie także się nie udało - trafnie go rozszyfrowałem. Zmalała jego hardość i pewność siebie. Nie uzyskał tego, czego chciał. A on z porażką nie potrafił się pogodzić.

- To tylko kwestia czasu. Będę przy niej tak, jak wtedy, kiedy Ty byłeś na haju. To u mnie szukała wsparcia i schronienia, którego nie otrzymała od Ciebie.

Te słowa bolały, ale były prawdą. Schrzaniłem to wszystko, wiem. Ale od tego jest druga szansa, prawda? Chociaż u mnie... Tych szans było sporo.

- Nigdy Ci się nie uda.

- Tobie tak samo - cwaniacki uśmieszek znów powrócił w łaski. Prychnąłem pod nosem. - Jesteś dla niej zerem, przeszłością, jakiej nie pamięta. I jakiej nie będzie pamiętać.

- Jeszcze się zdziwisz - rozluźniłem uścisk i bez słowa skierowałem się w stronę wyjścia. Jeszcze się zdziwi, tym razem mi się uda, a on... On znów będzie na straconej pozycji.

Był późny wieczór, a ja jak idiota jechałem do szpitala. Do niej. Na fotelu obok mnie walały się zdjęcia i ta kartka.

Musiałem załatwić to jak najszybciej. Nieważne, że czas wizyt najprawdopodobniej dobiegł końca. Nie mogłem tego tak zostawić...

W dodatku zaczynało sypać śniegiem. Jeszcze tego mi brakowało do pełni szczęścia. Spuściłem nogę z gazu, aby nie spowodować kolizji.

W końcu znalazłem się pod szpitalem. Mieszkanie na przedmieściach ma swoje plusy oraz minusy... Zgarnąłem fotografie z skórzanego fotela i opuściłem mojego Mercedesa. Pospiesznym krokiem skierowałem się w stronę gmachu szpitala, a następnie na oddział, w którym przebywała. Dookoła pełno oszklonych sal, z których wszystko było widać. Zatrzymałem się przed salą numer 9, w której się znajdowała.

Zgaszone światło. A na środku wielkie łóżko, w którym wyglądała jakby się zatapiała - była taka drobna. Momentami bałem się jej dotknąć, aby jej czegoś nie uszkodzić... Chciałem tam wejść, powiedzieć jej to wszystko twarzą w twarz.

Zaciskałem w palcach nasze zdjęcia. Ledwo wstrzymywałem się z okazaniem swojej słabości kolejny raz. Nie postąpiłem fair, ale chciałem się nacieszyć nią, nim wszystko znów zacznie się chrzanić...

- Daniel... Nie powinieneś tu być - na moim ramieniu dłoń położyła Maren, jedna z pielęgniarek. Zdążyła tu podjąć pracę przed wypadkiem Miriam. Jest od niej niewiele starsza, więc bez problemu złapały konktakt.

- Zdążyła Ci wszystko powiedzieć, prawda?

- Tak. I prosiła mnie o to, abym nie pozwoliła Ci się do niej zbliżać - zacisnąłem wargi, a pojedyncza łza niechcący wydostała się z kącika oka. Szybko ją starłem, aby nikt jej nie zauważył.

- Daj jej to, proszę - szepnąłem, przekazując jej trzymane przeze mnie zdjęcia. - Musi to w końcu zobaczyć.

zebrał się. w końcu się zebrał. nie za późno przypadkiem? :) hehe, lubię trzymać w niepewności dosłownie do końca XD

Druga opcja

Ernst

Sjećaš li me se?