siedemnasty

Johann wyjechał na najbliższe jedenaście dni. Swój wyjazd wytłumaczył mi tym, że jedzie na serię konkursów w skokach narciarskich, które odbywały się w Niemczech i Austrii.

Na dźwięk wyrażenia "skoki narciarskie" w mojej głowie zaświeciła się przysłowiowa czerwona lampka, a mózg podsyłał obrazy ze skoczni. Musiałam być częstym bywalcem tego miejsca, bo było tego dość sporo. I o dziwo kojarzyły mi się dobrze, sama radość i...duma? Chyba tak.

Ucieszyła mnie myśl, że coś sobie zaczynałam przypominać. Oh, czyli niedługo wszystko do mnie wróci? Cała moja przeszłość?

Chciałam się z kimś tym podzielić. Podzielić swoją radością. Przecież zrobiłam kroczek do przodu! Ale z kim miałam to zrobić, skoro nikogo obok mnie nie było?

Siedziałam jak na szpilkach, czekając, aż ktoś do mnie przyjdzie. Ale prócz Johanna i Daniela nie miałam nikogo... A Daniel? No właśnie! Gdzie on?

- Dobry wieczór - usłyszałam ten głos, który przyprawił mnie o uśmiech. Przyszedł! Jego pogodne oczy lustrowały mnie już od wejścia, a na twarzy anioła widniał szeroki uśmiech. Podszedł do mnie, po czym nachylił się i cmoknął mnie w czoło. Wtedy to zauważyłam w jego dłoni plik zdjęć.

- Hej, a co to? - wyciągnęłam ręce po fotografie. Bez niczego mi je podał, po czym się usadowił na krzesełku obok łóżka. Zmarszczyłam brwi i cmoknęłam ustami z zachwytu, przeglądając coraz to kolejne ujęcia. Ktoś, kto je robił miał niezły talent!

- Twoje zdjęcia - oznajmił po chwili, co wywołało we mnie niemałe zaskoczenie. Moje zdjęcia? Wow!

Zatkało mnie, naprawdę. Przed wypadkiem musiałam naprawdę dużo czasu poświęcać na to hobby. Ale jak udawało mi się to wszystko razem pogodzić?

- Większość z nich pochodzi z miejscowości Hell. Zawsze, jak przyjeżdżaliśmy do moich rodziców... - gwałtownie urwał, po chwili jęcząc cicho z bólu. Obserwowałam go i jego reakcje na to, co powiedział. Przyjeżdżaliśmy do jego rodziców?.. Że kto, że my?

- Co? - w końcu z siebie wykrztusiłam. Patrzyliśmy się na siebie; widziałam w jego twarzy...strach? W dodatku wyglądał tak, jakby powiedział coś nietaktownego. No ale... Jakie wyjazdy?

- Kiedy tylko było kilka dni wolnego i pogoda w okolicy dopisywała... Jeździliśmy ekipą do moich rodziców wypocząć i nabrać energii. Jeździłaś też z nami.

- Nabrać energii? - coraz bardziej tego nie rozumiałam. Zresztą wyglądał jakby nie był przekonany do swoich słów. Czyżby kłamał?

Nagle zdjęcia przestały być dla mnie ważne, liczyła się jego odpowiedź.

- Kiedy nadmiar treningów i obowiązków dawał się nam we znaki, to wyjeżdżaliśmy z dala od zgiełku Trondheim, właśnie do moich rodziców. Mają pensjonat w tej miejscowości. Cisza, spokój i my - to brzmiało logicznie i miało sens. Dobre wytłumaczenie, nieprawdaż? Jednakże... Miałam przeczucie, że...że po prostu nie jest ze mną do końca szczery.

Zamilkliśmy na dłuższą chwilę. Skończyłam przeglądać fotografie, na której końcu trafiłam na zdjęcie mojego gościa i swoje... My na tle zachodu słońca. Przyjrzałam się jej bardziej, czując, że dzięki niej czegoś się dowiem. Ale czego?

- Daniel... Byłbyś w stanie ukrywać coś przede mną? - oderwałam od niej spojrzenie, przenosząc je na mojego towarzysza. Drgnął, a do jego spojrzenia wróciła trzeźwość. Chyba się wyłączył.

- Możesz powtórzyć? - tak, zdecydowanie się wyłączył.

- Czy przekręciłbyś prawdę, aby mnie...chronić? - widać, że to pytanie nie było odpowiednie. Zacisnął wargi, mieszając się. Swój wzrok zawiesił na swoich dłoniach, w których po chwili trzymał już moje. Moje ciało ogarnęła kolejna porcja przyjemnych prądów. Lubiłam, gdy tak robił.

Nawet nie próbował mi odpowiedzieć na moje pytanie. Wpatrywał się w dłonie, delikatnie masując moje kłykcie. Słychać było dźwięki aparatur oraz nasze oddechy. No i dźwięki dochodzące z poza sali.

- Daniel... - wyszeptałam po kilku minutach tego stanu. Czekałam na jakąkolwiek reakcję z jego strony. W końcu podniósł głowę, a w jego oczach...ujrzałam łzy.

- Mir - powiedział tym samym tonem, opierając łokcie o skraj łóżka. Dalej trzymał moje dłonie, które dodatkowo podsunął pod swoją twarz, a następnie ucałował. Przymknęłam powieki, sama czując napływające do oczu słone kropelki. Miałam wrażenie, że to, co mi powie będzie druzgocące...

- Wiesz, ile chciałbym Ci powiedzieć? - nie zdążyłam odpowiedzieć, bo kontynuował pewnym siebie tonem, który z każdym słowem się ulatniał. - Chciałbym, abyś dowiedziała się wszystkiego, bo...bo każda myśl o tym mnie przytłacza. Coraz trudniej jest mi z tym ciężarem wytrzymać. Szczególnie wtedy, kiedy Cię widzę. Kiedy widzę Twój uśmiech, którego przez ostatnie miesiące praktycznie nie widywałem. Tę radość w Twoich oczach... Wiesz, że ostatnimi miesiącami widziałem więcej Twoich łez? A wiesz, kto był ich autorem?

Znów zamilkł, a łzy w zastraszająco szybkim tempie spływały po jego policzkach. Nie popędzałam go, czekałam cierpliwie, aż powie wszystko to, co w nim siedzi. Aż pokaże mi w końcu prawdziwego siebie, te wszystkie uczucia, które się w nim kłębiły... Chciałam się dowiedzieć, jak mogę rozumieć tę wypowiedź. Co chciał mi przez nią przekazać...

- Mir... To ja jestem powodem Twojego nieszczęścia.

Zdanie, które było pewnego rodzaju ciosem prosto we mnie. Że co? Co robił? Co mi zrobił? Co...co było pomiędzy nami przed wypadkiem? Kolejna rozmowa, która zamiast mi pomóc, to nanosiła kolejne pytania... Pytania, na które odpowiedzi mogę już nie uzyskać...

Aż nie wiedziałam, co powiedzieć. Czy jakiekolwiek zdanie, lub wypowiedź byłaby adekwatna do sytuacji... Zaciskałam usta w wąską linię, wpatrując się w pościel, pod którą leżałam. Ta cisza, która panowała pomiędzy nami była... Uciążliwa, przygniatała mnie swoim ciężarem.

- Powinienem już iść - w jego głosie było słychać ból oraz niechęć. Mimo swoich słów uparcie siedział na krzesełku, nie odrywając wzroku od naszych rąk.

- Zostań, proszę - zacisnęłam mocniej palce wkoło jego dłoni. - Nie chcę... Nie chcę, abyś odchodził.

Miałam wrażenie, że on, podobnie jak Johann, stanowił część mojego starego życia. Bałam się, że jak teraz pójdzie to... To już nigdy nie wróci. Nie chciałam nawet o tym myśleć, ale powoli zmniejszająca się pustka nie pozwalała mi zawędrować gdzie indziej.

Daniel powodem mojego nieszczęścia? Czy...czy może wiedzieć coś więcej o wypadku, który jest powodem mojej utraty pamięci?

nie wiem, chyba coś schrzaniłam, ale spoko XD to nic nowego u mnie, co nie?:)
miłęgo weekendu, moje drogie!!

Ernst

Sjećaš li me se?

Falsches Spiel

Druga opcja