piętnasty

Myślałam, że dalej śnię. Ten głos, to spojrzenie... Ta twarz. To on. To on, ten, który gościł w moich snach od kiedy tylko wybudziłam się ze śpiączki. 

Kim on był? Co on w nich robił? 

Chciałam się dowiedzieć czegoś od niego o nim samym... Coś, co mogło mi pomóc sobie przypomnieć... Niestety z marnym skutkiem, bowiem po odejściu z Johannem już nie wrócił, co jeszcze bardziej mnie niepokoiło.

Przez ostatnie cztery dni próbowałam sobie przypomnieć coś z życia przed wypadkiem. Johann trochę mi pomagał, opowiadając o życiu licealisty. Jednakże coraz częściej odczuwałam, że coś przede mną zataja... A sama nie byłam w stanie zagwarantować sobie tego, że cokolwiek sobie przypomnę.

Czułam się trochę lepiej, jednakże nadal nie mogłam opuszczać szpitalnego łóżka oraz nadal byłam podłączona do wielu aparatur, które potwornie mnie irytowały. Chciałam już wstać, chciałam dowiedzieć się na własnej skórze tego wszystkiego... Wariowałam już od tego tkwienia w łóżku! Przecież podobno leżałam przez długie siedem tygodni w tym stanie, wystarczy już, no! Ale na razie otrzymałam zakaz opuszczania łóżka, co było niesamowicie uciążliwe, nawet dla załatwiania potrzeb... Czułam się niesamowicie głupio, będąc zdana na wszystkich.

- Kto to był? - zapytałam Johiego, kiedy ten tylko wrócił po dłuższej chwili. Ten westchnął ciężko, przez chwilę piorunując mnie wrogim spojrzeniem, jakby to było co najmniej nieprzyzwoite pytanie.

- Miriam, naprawdę nie powinnaś się nim przejmować, to nikt ważny.

- Skoro jest nikim ważnym, to dlaczego przedstawił się jako Twój przyjaciel? - miałam go tym już w garści.

- Bo nim...był. Ale zniszczył to poprzez unieszczęśliwienie jednej osoby - zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, kogo miał na myśli. - Nie chcę opowiadać tej historii, więc proszę, nie chciej o niej wiedzieć.

Poczułam się... dziwnie. Czy ta historia miała nieszczęśliwe zakończenie? Jeśli nie, to jak to się skończyło? Jak to wszystko przebiegało? Pytania, które cisnęły mi się na usta, pytania, na które odpowiedzi nie dostanę... Bo nie chce, abym  o tym wiedziała. Kolejny sekret?

- Mir - moich uszu dobiegł głos z moich snów. Oderwałam wzrok od czytanej przeze mnie książki, jednej z tych, które przyniósł mi przyjaciel. W drzwiach od sali stał niepewny Daniel. - Mogę wejść?

Mir? Nie słyszałam, żeby ktoś tak na mnie mówił. W dodatku...wypowiadał to w taki...inny sposób?... Nie wiem, miałam takie wrażenie. 

- Jasne... - na jego twarzy zagościł delikatny uśmiech, kiedy wchodził do środka. - Co Cię sprowadza do mnie?

Jakoś dziwnie i trudno było mi wierzyć w to, że właściciel tego delikatnego, ale też uroczego uśmiechu mógł kogoś skrzywdzić. Do wyglądu anioła brakowało mu tylko i wyłącznie aureoli oraz białej alby.

Zasiadł na taborecie obok mojego łóżka. W dłoniach trzymał niewielkiego pluszaka, którego mi podsunął. Maskotka była strasznie mięciutka, a kiedy nasze dłonie przypadkiem się zetknęły podczas jej przekazywania... Przeszedł mnie nagły dreszcz, który zniknął, kiedy ją cofnął.

- Chciałem Cię zobaczyć - wyznał cicho. - Żywą, patrzącą się na mnie z tym swoim cudnym uśmieszkiem, którego niestety brakuje... - poczułam dziwne ciepło wewnątrz, kiedy to mówił. To i ten słodki misiek, którego dostałam, nie pozwalało mi się dłużej nie uśmiechać. - Od razu lepiej - ten grymas i u niego zwiększył swoją siłę, co dodawało mu jeszcze większego uroku.

- Żywą? - jednocześnie podchwyciłam temat, co spowodowało powrót ogólnej powagi. Zatwierdził mi ze smutkiem. Czyli jednak byłam jeszcze bliżej śmierci, tak?

- Cztery dni po wypadku Twoje serce przez pół godziny nie chciało pracować - szepnął ledwo słyszalnie, a w jego głosie słyszałam ból, jakby to wszystko było spowodowane przez jego osobę... Przełknęłam nerwowo ślinę. - Tego Ci Johann nie powiedział, tak?

- O wypadku nic mi nie mówił...

- Bo go nie widział - prychnął jakby sam do siebie, ale nie uszło to mojej uwadze. - Dobrze się czujesz?

- Nic mnie nie boli, przynajmniej tego nie czuję... Ale przez pustkę w mojej głowie wszystko wygląda inaczej.

- Nie martw się - jego dłoń delikatnie schwyciła moją. Znów doznałam uczucia tych dreszczy, które swój początek miały w miejscu, gdzie mnie dotknął. To było... Co najmniej dziwne. - Wszystkiego z czasem się dowiesz, a resztę sobie przypomnisz.

- Wiesz, jakie to uciążliwe? Odwiedza Cię ktoś, a Ty nawet nie wiesz, kto to jest i co o Tobie wie. Nie wiesz też niczego o tej osobie, jak zareagować, co zrobić...

- Widzę - uśmiechnął się blado, pocierając moje palce. - Ale to wszystko pozwala zacząć od nowa. Pozwala naprawić to, co się schrzaniło.

Zmarszczyłam brwi. Naprawić to, co się schrzaniło, tak? Czyli co naprawić?

- Co pod tym rozumiesz? - zapytałam, patrząc się na swoją dłoń, która nadal spoczywała w jego uścisku.

- Chciałbym Ci powiedzieć, ale... Ale nie mogę. Nie teraz, Mir. Po prostu mi zaufaj, dobrze? - chwilę milczał, a ja pokiwałam głową na tak. Uśmiechnął się blado w odpowiedzi, po czym dodał - Przysięgam, że kiedyś się dowiesz wszystkiego.

- Ale ta chwila jeszcze nie nadeszła, tak? - zatwierdził mi, a ja z ciężkim westchnieniem opadłam na poduszki. A mogłam się czegoś dowiedzieć.

Patrzyłam się na ścianę, a on...na mnie. Nie odzywaliśmy się. Jak już mówiłam, to ta pustka uniemożliwiała prowadzenie nawet zwykłej rozmowy, bo nie wiedziałam, o czym można z tym kimś rozmawiać. Jakie tematy są unikane, a co jest priorytetowe...

- O czym myślisz? - przerwał ciszę swoim pytaniem, Znów mogłam cieszyć swoje uszy tym tembrem, który...był na swój sposób wyjątkowy. Na swój sposób gwarantował mi...poczucie bezpieczeństwa. Tak nieświadomie. Miałam wrażenie, że ten głos tyle razy mnie uspokajał... Dziwne, prawda?

- Próbuję sobie skojarzyć coś z Tobą.

- Nie rób tego, przynajmniej nie na siłę - zwiększył siłę ucisku dłoni, a głos stał się błagalny. - Nie musisz.

- Chcę wiedzieć, kim dla mnie...byłeś? - to źle zabrzmiało... - Wiesz, wtedy, przed wypadkiem, o którym też nic nie wiem.

- Naprawdę Ci tego nie powiedział? Znaczy się o wypadku... - miałam takie wrażenie, czy rzeczywiście odetchnął z...ulgą?

- Nic, a nic... - chwilę milczał, zaciskając wargi. Jego wzrok był...smutny. I to potwornie. Aż schwyciło mnie za serce.

- Wbiegłaś pod samochód - szepnął, nie patrząc na mnie.

Pod samochód? W dodatku wbiegłam? Czemu? Może... Może chciałam się zabić? Może to on prowadził ten samochód?

Trawiłam jego słowa, to co ogólnie dziś powiedział. Co mówił o naprawianiu błędów...

- To Ty prowadziłeś ten pojazd? - tyle zdołałam wydedukować z tej małej debaty. Bałam się, że to on mógł to zrobić i Johann miał mnie na myśli, mówiąc o unieszczęśliwieniu pewnej osoby...

- Nie! - podniósł ręce w obronnym geście. - Ja... Usłyszałem o tym, po czasie - dodał po chwili, niepewnym głosem. - Ale teraz się tym nie przejmuj. Ważne jest to, że wyszłaś z tego.

Dani chce powiedzieć, ale z drugiej strony boi się tego, co się stanie po tym, co nie? A zegar tyka... hehe. 

jak się podoba? :) 

Ernst

Sjećaš li me se?

Falsches Spiel

Druga opcja