dziesiąty

dwudziesty pierwszy dzień po wypadku

Znów nie wiedziała, gdzie jest. Nagle uniosła się wysoko do góry. Oddalała się od niego. Nie leciała za długo, jednakże czuła, że jest potwornie daleko od jego osoby...

Powoli otworzyła oczy. Dookoła kłująca biel i światło. Światło... Momentalnie zamarła. Najwyższy... Najwyższy zdecydował?

Bała się jego decyzji. Bała się, że będzie musiała stąd odejść, pozostawiając go samego, zdanego na siebie. Tego nieodpowiedzialnego Daniela... Przecież to źle się skończy! Już teraz ledwo daje sobie radę, walcząc w pojedynkę... Ale z drugiej strony... Kiedy egzystowała było jeszcze gorzej, niż jest teraz.

Ktoś do niej podszedł i złapał ją za ramię. Zamrugała kilkakrotnie, co przyprawiło ją o ciemne plamki przed oczami. Fuknęła sama do siebie z własnej głupoty.

- Chodź ze mną, Najwyższy już na Ciebie czeka - mówił to wysoki brunet o niebiańskim uśmiechu. Wróć, przecież tu wszystko było niebiańskie.

Prowadził ją przed siebie, przez biały...korytarz? Chyba tak. Długie i wąskie pomieszczenie, którego końca zdawało się nie widać. 

Milczała. Pewnie gdyby mogła, to całe ciało miałaby z galarety. Jej serce biłoby z prędkością dźwięku. Oddychałaby spazmatycznie. W tym momencie była wdzięczna, że jednak nie jest w stanie do końca ludzko reagować.

W końcu ich chód nastał końca. Mężczyzna pchnął drzwi, a do jej oczu uderzyła kolejna fala światła. Zmrużyła oczy, przysłaniając je ręką.

- Podejdź, Miriam - usłyszała donośny ton. Poczuła, że gula w gardle urosła do kolosalnych rozmiarów. Jej strach osiągnął apogeum. Czuła, że decyzja zapadła.

- Najwyższy... - w końcu wykrztusiła to z siebie, padając na kolana. Nie była w stanie spojrzeć na Niego, Jego majestat onieśmielał ją.

- Proszę, Miriam, usiądź - jej uszu doszedł nieprzyjemny dźwięk krzesła szurającego po podłodze. Podłoga? Tutaj?

Znajdowali się w...nawet normalnym pomieszczeniu, bliżej przypominające gabinet jakiegoś biurowca. Z tą różnicą, że tu panowała całkiem inna atmosfera i nie stała przed szefem, czy biurokratem, tylko przed samym Bogiem.

Podniosła się z klęczek i nieśmiało skierowała w stronę miejsca, które jej wskazał. Dookoła panowała nieco krępująca cisza. Drżała, oczekując tej rozmowy, a raczej Jego decyzji.

Bóg był siwobrodym, wysokim mężczyzną, przywdzianym w...biały garnitur. Na Jego zmęczonej twarzy widniał delikatny uśmiech, a pogodne spojrzenie uważnie ją lustrowało. Ilu to ludzi dostąpiło tego zaszczytu? Ile osób miało możliwość ujrzenia Go?

- Podjąłem decyzję co do Ciebie i Twojej przyszłości - to były słowa na które czekała. Tuż obok tych, że będzie mogła do niego wrócić. Do tego, który był dla niej ważniejszy niż ona sama. - Widzę dla Ciebie miejsce tutaj, pośród nas - powiedział, a ona spiorunowała Go wzrokiem. Nie tego się spodziewała.

- Nie mogę stąd odejść, Daniel mnie potrzebuje - szepnęła, ponownie czując pieczenie oczu. Ale jak to miałaby do niego nie wrócić?!

- Ależ Miriam...

- Nie mogę - przerwała mu wypowiedź odrobinę pewniejszym tonem. - Nie mogę zostawić Daniela, Najwyższy, zrozum to. Proszę.

Oh, bo rozmowa z Bogiem i to "u Niego" to codzienność. Nic nadzwyczajnego, nic nowego. Nihil novi jakby się to historycznie powiedziało.

- Proszę Cię, zrozum to, że nie wybudzisz się ze śpiączki. Medycy Cię niedługo odłączą, a Twoje serce nie podoła zadaniu i umrzesz. Umrzesz we śnie, w sposób, który sprawia najmniej bólu. Chcę Cię zabrać do siebie, nacierpiałaś się idąc tą drogą, którą sobie wybrałaś. Planowałem dla Ciebie całkiem inne życie, o wiele lepsze.

- Sama się na to skazałam. I nie żałuję - była pewna. Mimo tylu przykrości nie żałowała tego, że spędziła tyle czasu z osobą, która znaczyła dla niej więcej niż wszystko. Gdyby tylko mogła, przeżyłaby to wszystko jeszcze raz. Z tym samym końcem.

Westchnął ciężko. Cóż, z kobietami się nie zadziera.

- Naprawdę nic Cię nie przekona? - zatwierdziła. Ten milczał, miarowo stukając palcami o blat stołu, przy którym siedzieli. Oh, jeszcze brakowało herbaty oraz ciastek i wyszłaby z tego zwykła pogaducha ze starszym mężczyzną, który po prostu ma dla Ciebie przygotowane miejsce w niebie i czeka, aż je przyjmiesz. I nie jest w stanie pogodzić się z tym, że wolisz skazywać się na cierpienie pośród ludzi.

- Pójdziemy na układ - oznajmił po dłuższej chwili namysłu. Panna Northug spokojnie oczekiwała na kontynuację jego wypowiedzi. - Wrócisz na ziemię. Wyleczę Twoje obrażenia, bez problemu staniesz na nogach. Bez problemu będziesz się poruszać oraz robić wszystko inne. Pod jednym warunkiem...

- Zgodzę się na wszystko - wypaliła, nie wiedząc nawet, na co się pisze. Skinął jej głową, dalej się uśmiechając.

- Jeszcze trochę potrzymam Cię w tym stanie. Mimo moich zdolności, uleczenie Cię potrwa kilka, no może kilkanaście dni. Przez ten czas musisz nacieszyć się tym, że będziesz pamiętać wszystko, co przeżyłaś w swoim dotychczasowym życiu - co to za warunek? myślała, kiwając głową. - Twoim zadaniem jest pozostawienie mu znaków.

- Znaki? - wtrąciła, spoglądając na Niego dziwnie. Jakie znaki?

- Gdy się wybudzisz, nie będziesz nic wiedziała. Twoja głowa będzie jedną wielką pustką - rozdziawiła buzię ze zdziwienia. Ale jak to? Jak to nie będzie nic pamiętała? - Zadaniem Daniela będzie przywrócenie pamięci oraz stworzenie nowej, o wiele lepszej przyszłości dla Ciebie.

- Jak mogę zostawiać mu znaki?

- Mir, nie pamiętasz, co robiłaś kilka godzin temu? Wbrew pozorom potrafisz pokazać siłę. Kreatywność pozostawiam Tobie, ważne, aby w przeciągu najbliższych dni dowiedział się, że musi Ci pomóc. A czasu do tej pomocy będzie miał...naprawdę niewiele.

no hej, jak po rozdziale? ;) pewnie coś schrzaniłam, ale tak widzę niebo i 'spotkanie' z Bogiem. cóż, każdy ma swoje wizje, nieprawdaż? :3

Ernst

Sjećaš li me se?

Falsches Spiel