dziewiąty

dwudziesty dzień po wypadku

Pięćdziesiątka skoczków siedziała w swoich boxach przy Rukatunturi w mieście Ruka w Finlandii, czekając na wyniki obrad jurorów. Warunki atmosferyczne znów nie rozpieszczały, obstawiano, że drugi konkurs pod rząd się nie odbędzie.

Daniel kończył właśnie piątą rozmowę ze swoim terapeutą. Doktor Solberg konwersował z nim o dosłownie wszystkim, począwszy od tych najważniejszych spraw, kończąc na różnego rodzaju błahostkach. Te rozmowy rozluźniały i wprawiały go w odrobinę lepszy humor. Nie trzymał wszystkiego w sobie. 

Myśli o Miriam i o ostatnich wydarzeniach dalej były ciężkim doznaniem, jednakże potrafił sobie z nimi radzić. A przynajmniej tak sobie wmawiał.

Pięć minut po jego powrocie do szatni Norwegów, Alex Stöckl obwieścił im, że narada się skończyła i konkurs został odwołany. Dodał także, że za dwie godziny mają lot, co oznacza, że w środku nocy znów będą z powrotem w Trondheim.

Osiem godzin potem stawiał pierwsze kroki na Trondheim-Værnes. Przetarł oczy, wzrokiem poszukując swoich kolegów, szczególnie Forfanga. Gdy go odnalazł wraz ze sprzętem, razem udali się do samochodu Tande.

W trakcie drogi praktycznie w ogóle nie rozmawiali, myśli każdego z nich dryfowały w innych kierunkach.

Od rozmowy z terapeutą starszego Norwega minęło kilka godzin, wszelkie pozytywne odruchy uleciały w siną dal. Czuł suchość w gardle, przez jego głowę przemknęła myśl o chwilowym powrocie do starego życia. Dzisiejszy dzień mają wolny, będzie sam... Więc czemu nie może sobie sam pomóc w tejże sytuacji?

Zatrzymał się na parkingu przed blokiem, w którym mieszkał Johann.

- Dzięki - ten mruknął cicho, otwierając drzwi od strony pasażera. Daniel skinął mu w odpowiedzi. Od wypadku Miriam ich relacje stały się... Całkowicie odmienne. Nie wiedział jednak czym jest to spowodowane. Czy powinien to wiedzieć? Nie wiadomo...

Dwadzieścia minut potem był już w swoim mieszkaniu. Ciemność i chłód. Chłód wszelkiego rodzaju, od tego zewnątrz zaczynając, a kończąc na tym w jego sercu. 

Opadł bezwiednie na kanapę, zastanawiając się, co może zrobić, aby zagłuszyć myśli mówiące mu o jednorazowym złamaniu reguły.

Jeden raz to tyle co nic - szeptała jego zła część. - Tym razem nikt się nie dowie.

Zgłupiałeś! - wykłócała się ta druga. Wzystko wyglądało jak w kreskówkach, że na jednym ramieniu bohatera znajdowała się malutka postać aniołka, a po drugiej stronie diabła. - Daniel wracaj na ziemię!

Długo to rozważał, długo walczył z myślami i głodem, po czym ostatecznie sięgnął po telefon. 1:38. Nawet nie ruszył go widok swojej tapety - Mir i on, jeszcze pozornie szczęśliwi. Głód go przezwyciężył.

Podobno po trzech tygodniach od 'rozstania' się z czymkolwiek - czy to nałóg, słodycze, czy nawet i internet! - oznacza to, że dana rzecz lub czynność nie jest nam potrzeba. Oh, jak te dwadzieścia jeden dni są ciężkie do przebycia!

Prędko odnalazł numer do Grega i wcisnął "połącz". Nie był w stanie trzeźwo myśleć, czuł, że musi to zrobić. Oh, jak to wszystko potrafi się zmienić w chociażby ułamku sekundy! 
Zjawa Miriam zastygła, widząc go, kręcącego się po pomieszczeniu.

- Greg - złowieszczy uśmieszek zagościł na jego twarzy, gdy tylko się połączył.

~ Danny, stary druhu! ~ zaśmiała się osoba po drugiej stronie. Dziewczyna pokręciła głową, nie mogąc uwierzyć. W ciągu ułamka sekundy zjawiła się przed nim i złapała go za ramiona. Nie zareagował, dalej się kręcił.

- Przejdźmy do konkretów. Potrzebuję amfy.

- Daniel! - krzyczała, licząc, że ten jeden jedyny raz ją usłyszy. - Obiecałeś! Było już tak dobrze!

~ Jak ja dawno tego nie słyszałem z Twoich ust! Ile?

- DANIEL! - ryknęła, licząc, że ten jeden jedyny raz ją usłyszy. Na marne, nie reagował na nic. Jego oczy były... Były przepełnione dzikim pragnieniem. Nie sprostał... Nie da rady.

- Woreczek, jak najszybciej - mówił to rzeczowym tonem. Tego już było za wiele dla ducha.

Podeszła do okna i zrzuciła z parapetu porcelanowe donniczki z kwiatami, które z hukiem rozbiły się o drewniane panele. Tande głośniej przełknął ślinę, zatrzymując się w pół kroku. Powoli obrócił się, szukając źródła tego dźwięku.

Mir nie próżnowała. Dalej chodziła po pomieszczeniu, zrzucając wszystko, co leżało, nie zwracając uwagi na to, ile będzie tego do sprzątania. W sumie to czemu się tym teraz przejmuje? Z szafek i regałów zlatywały książki, a także różnego rodzaju drobiazgi.

Telefon osunął mu się z rąk i opadł na podłogę. Wargi mu drgały, z przerażeniem przyglądał się poczynaniom....w sumie kto to robił? Przecież... Momentalnie się rozbudził. Ona tu jest...

- Miriam... - ukrył twarz w dłoniach, padając na kolana. Z jego ust wydostawał się postrzępiony oddech. Panna Northug trzymała kolejną książkę, która bezwiednie opadła na dźwięk głosu pełnego porażki i bólu.

- Mir, nie potrafię już dłużej... - wydawało się, że płakał... Bo faktycznie płakał. Choć starał się to ukryć. Nie chciał, aby widziała go w najgorszej rosypce.

Smutek, który czuła nie był w stanie do określenia nawet najprostszym słowem, a tym bardziej rozbudowanym porównaniem. Wręcz rzuciła się na niego, a on poczuł ten znajomy chłód, który musiał zastępować najważniejszą osobę jego życia.

- Nie możesz się poddać, Dani - wyłkała, próbując zmusić piekące oczy do płaczu. Jednakże duchy nie posiadały tej zdolności i musiała znieść tenże ból. - Nie możesz ulec słabości, rozumiesz?

- Miriam, jestem słaby. Dałem się omamić szponom nałogu.

Miała zareagować na tę wypowiedź, ale chociażby otwarcie ust przerwał jej gwałtowny świst wiatru, który wzniósł ją do góry, odciągając od ukochanego.

Chłód znikł. Znów czuł się nieswojo, znów odczuwał dobicie i pustkę.

- Miriam... Nie opuszczaj mnie... - podniósł się i zaczął jej szukać. Jej niematerialna postać utrudniała mu to zadanie. 

- Miriam, zostań, proszę - jego głos był błagalny, nie mogła go opuścić. Nie mogła teraz odpuścić, po tym wszystkim, co on zdołał przejść oraz po tym, co przeszedł jej duch.

Aida i jej mąż słyszeli dziwne dźwięki dobiegające z sąsiedniego mieszkania. Zapewne tak samo, jak większość mieszkańców kamienicy, w której się znajdowali. Jednakże tak szybko jak się pojawiły, to tak samo zniknęły, więc nikt nie spieszył z reakcją.

- Miriam!

lubię sypać takimi zakończeniami. lubię też się dobijać tą historią. 

wiecie co? przytkało mnie, kiedy zobaczyłam taką ilość komentarzy, jak pod ostatnim postem. prawie się popłakałam, haha :( wiecie, ile radości sprawia mi to, że tyle Was to czyta? :') dziękuję!💕

chcę Was zaprosić także na moje inne opowiadania:

Ernst

Sjećaš li me se?

Falsches Spiel