szósty

czternasty dzień po wypadku

Jak z drużyną poszło im...słabo, to w pojedynkę był zdolny wygrać konkurs. Skopał tyłek Peterowi Prevcowi i spółce, zdobywając złoto. Przez chwilę czuł się wtedy jednym z najszczęśliwszych ludzi na świecie. Udało mu się, odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w profesjonalnej karierze, na samym początku drugiego sezonu swoich występów. 

Całkowita niespodzianka dla wszystkich. Każdy spodziewałby się triumfu Freunda albo właśnie młodego Słoweńca, który jest w życiowej formie. Do tej pory nieznany praktycznie nikomu chłopak z wielkimi ambicjami, który osiąga swój pierwszy triumf. Jest na ustach wszystkich komentatorów i ekspertów w tejże dziedzinie sportu, a także kibiców.

Jednakże nie słyszał tego najważniejszego głosu. Głosu wsparcia po złym skoku i słabej pozycji po danej serii, czy tonu dumy, kiedy tylko skakał coraz lepiej w kadrze juniorskiej, a także w seniorskiej. Zawsze go dopingowała, mimo tych kilometrów, które ich dzieliły. Kiedy tylko mogła, przyjeżdżała. Nie była na każdym konkursie, kiedy już nie była w stanie, to oglądała jego wyczyny w telewizji, czy w internecie. Zawsze znalazła jakiś sposób, aby móc go ujrzeć w trakcie lotu. Aż do ostatniego konkursu w sezonie letnim.
Dziś już nie usłyszy ciepłych słów w cztery oczy, czy przez słuchawkę, nie dostanie nawet buziaka w formie gratulacji. Jedyny telefon jaki dostanie, bądź też sam wykona w dniu dzisiejszym będzie tym do jego terapeuty. 

Momentalnie przestał się cieszyć ze swojego triumfu. Mir nie usłyszy o nim, chyba że jego relacji, jeśli się obudzi. Jeśli się obudzi... Właśnie. Najpierw musi się wybudzić ze śpiączki. Ale dla samego jej dobra lekarze przetrzymują ją w tym stanie, zależną od aparatur, zdaną na maszyny...

Potrząsnął głową, wracając do rzeczywistości. Koledzy z kadry oraz trener gratulowali mu zwycięstwa. także jego przeciwnicy, którzy uplasowali się na niższych stopniach podium składali mu serdeczne gratulacje.

- To dla Ciebie, Mir - szepnął jakby sam do siebie. Dla niej chciał być najlepszy, starał się. Rodzina i ona wspierali go z całych sił, jak najbardziej potrafili. 

Po dekoracji chciał niezauważalnie przemknąć do domku swojej kadry, ale zaczepił go jeden z dziennikarzy z prośbą o wywiad. Przystanął na tę propozycję, jednocześnie odrobinę się wahając. Nie wiedział, czy byłby w stanie coś z siebie wyrzucić. 

- Na samym początku chciałbym Ci pogratulować zwycięstwa! - uśmiechnął się, słysząc te słowa. Nawet szczerze. Cieszyła go wygrana, nie mógł na razie ulegać presji problemów prywatnych. Chciał pokazać, że wszystko z nim okej i nikt nie ma się czym martwić. 

- Bardzo dziękuję - odpowiedział, spoglądając przez chwilę w kamerę.

- Jakie to uczucie rozpocząć nowy sezon od wygranej? 

Namyślił się przez dłuższą chwilę, układając swoją wypowiedź po angielsku. 

- Tego uczucia nie da się opisać nawet największymi superlatywami. Szczególnie jeśli to moje pierwsze zwycięstwo w zawodowej karierze. W sumie, nadal to do mnie nie dociera - mężczyźni się zaśmiali. - Pokonanie takich zawodników jak Prevc, Kasai czy Freund jest niesamowitym uczuciem. Każdemu z tych zawodników, a także pozostałym gratuluję wyników i życzę jeszcze lepszych skoków.

- Zapewne to zwycięstwo zadedykowałeś swoim najbliższym. 

Poczuł ukłucie w okolicach serca, ale starał się go nie pokazać. Nie teraz, próbował się przekonać w duchu. Nie przy ludziach. Nie w towarzystwie kamery. Na pewno nie. 

- Tak, oczywiście. Moim rodzicom oraz rodzeństwu, którzy motywowali mnie do dalszego skakania i byli ze mną na dobre i na złe. Także... - przy tej części wypowiedzi zawahał się chyba najbardziej. - Tę wygraną zawdzięczam i dedykuję mojej ukochanej. 

Nie był w stanie wykrztusić z siebie czegoś więcej. Nie miał zamiaru rozpowiadać na prawo i lewo o tym, co się u niego dzieje. 

Na samo jej wspomnienie zrobiło mu się o wiele gorzej psychicznie. Jednocześnie starał się trzymać pogodny grymas twarzy, aby kamerzysta niczego nie zauważył. Jeszcze ludzie zaczęliby coś węszyć i doszukiwać się różnych wersji zdarzeń. Jej wypadek musi pozostać w tajemnicy norweskiej kadry.

- Życzymy Ci, aby cały ten sezon wyglądał dla Ciebie jak najlepiej, oraz dziękujemy za parę słów! - na całe szczęście mężczyzna zakończył tę 'rozmowę'.

- To ja dziękuję, do zobaczenia! - pomachał w stronę kamery i ruszył przed siebie, a dziennikarz oddalił się w poszukiwaniu kolejnej osoby, która z nim chociaż chwilę porozmawia. 

Zamknął się w domku. Siedział na drewnianej ławeczce, klepiąc się po twarzy. Szumiało mu w głowie i zastanawiał się, co było tym spowodowane. Ciało drżało. Szok po zwycięstwie czy wszelkie emocje związane z jej osobą? Miał o niej nie myśleć, chociaż w trakcie konkursu. Ale... Nie potrafił się od tego odciąć. Ciążył na nim pewien rodzaj poczucia winy. Chociaż tu bardziej zawiniły używki, które nigdy nie powinny znaleźć się w jego życiu. Jak mógł im ulec? Jak mógł nie posłuchać tego najważniejszego głosu? 

Do środka wszedł Johann Forfang. Reszta zespołu albo już siedziała w autokarze, albo jeszcze nie wróciła do szatni. Chociaż bardziej pasuje tu pierwsza opcja.

- Daniel, wszyscy Ciebie szukali. Czemu nie odbierasz? 

Ocknął się. Wyłączył się, zupełnie jak Prevc przed skokiem. Potrząsnął głową, spoglądając na przyjaciela, który spoglądał na niego z zagadkowym wyrazem twarzy. 

- Dzwoniliście? Nie słyszałem, przepraszam. Udzielałem wywiadu, a potem tu wylądowałem i... I przytłoczyły mnie myśli - szepnął ledwo słyszalnie

- Też się o nią martwię, ale dobrze wiesz, że nic tym nie zdziałasz. Musisz się otrząsnąć i skupić się na skakaniu, słyszysz? 

- Słyszę - odparł cierpko. Jakby to wszystko było takie łatwe, jak mówią to nie byłoby problemów na tym świecie. - Ale to nie jest takie proste. To wszystko przyszło tak nagle i nie umiem nad tym zapanować. 

- Od tego jestem ja, Alex a także Twój terapeuta. Jesteśmy od tego, aby Ci pomóc. 

- Pomoc przyniesie mi wybudzenie się Miriam. Nawet, jeśli miałaby mnie nie pamiętać.

dzień dobry popołudniu! jejciu, jak ciężko mi się przestawić na tryb szkolny... a zaraz święta #jakmiło :v 

jak u Was? Jak po rozdziale? :) 

Ernst

Sjećaš li me se?

Falsches Spiel