siódmy

piętnasty dzień po wypadku

Odczuwała niesamowitą dumę, slysząc o wczorajszym zwycięstwie swojego ukochanego. Jakby w aprobacie na wygraną jej stan odrobinkę się poprawił, co każdy przyjął za dobry znak. On już szczególnie. Piętnaście dni to wystarczająco długo, już i tak za dużo się przez niego nacierpiała. Oh, losie, bądźże wreszcie łaskawy. 

Stała, opierając głowę o jego ramię. Wpatrywał się w jej ciało przez szklaną szybę. Nadal nikt - rzecz jasna prócz medyków - nie miał prawa wejść do niej, z czym nie potrafił się pogodzić. Chciał jej tyle opowiedzieć! Miał wrażenie, że i tak tego nie usłyszy, ale chciał poczuć się lepiej. Czuł na sobie dziwny chłód. Czyżby nadal tu była? - pytał sam siebie.

- Ile bym dała, aby móc osobiście Cię dopingować - powiedziała łamiącym się głosem, czując jakby chciała płakać. To duchy tak potrafią?

- Ile bym oddał, abyś mogła otworzyć oczy - wyszeptał, przejeżdżając długimi, smukłymi palcami po szybie. Patrzyła się na niego, delikatnie gładząc go po policzku. Jego ciało drżało, znów była tuż obok niego. - Czuję, że mnie pilnujesz, ale błagam, powróć do mnie, nie radzę sobie bez Ciebie.

- Wiesz, że to zależy nie tylko ode mnie.

No właśnie. Od kogo? Jakie zadanie ma dla niej Najwyższy? Jak długo będzie musiała tułać się pomiędzy światami, kiedy jej ciało próbuje jeszcze w jakikolwiek sposób walczyć o przeżycie?

- Daniel! - usłyszał kobiecy głos. Oderwał wzrok od niewielkiej fotografii, której nadal nie roszyfrował i próbował odnaleźć właścicielkę wysokiego pisku. Zdziwił się, próbując skojarzyć skąd go zna. Wtedy to ogromny brzuch i jego właścicielka na niego wpadli.

- Nelly! - uśmiechnął się blado. Nelly tutaj? Przecież po zakończeniu szkoły wyprowadziła się wraz ze swoim, wówczas, chłopakiem do Sztokholmu!

- Jak z Miri? - spytała cicho, kiedy ten chował zdjęcie USG do kieszeni spodni. Nikt nie mógł o tym wiedzieć, jego samego już dręczyły wyrzuty, że przyczynił się do stracenia bogu winnej ducha istotki, która mogła być jego następcą.

- Nastąpiła drobna zmiana - westchnął cicho. W głębi ducha cieszyło go każde polepszenie, chociaż do całkowitej poprawy była jeszcze daleka droga. - Skąd się dowiedziałaś? - ta w odpowiedzi spojrzała na niego pobłażliwie.

- Ja bym miała nie wiedzieć? - fakt, była wszechwiedzacą osobą. Szczególnie w relacjach międzyludzkich, no ale przecież była w Szwecji! - Tak naprawdę to dzwonił do mnie Johann. Jak do tego doszło?.. - zawsze była dociekliwa i zadawała masę pytań. Także tych krępujących.

Zacisnął wargi w wąską linię. Miał powiedzieć, jak było naprawdę, czy raczej nie?..

Mir stała i się im przyglądała. Cieszyła się szczęściem swojej przyjaciółki, która właśnie była w szóstym miesiącu ciąży. Przyszli rodzice planowali ślub, zaręczeni byli już od prawie roku... A ona? Zerknęła w dół, czując potworny ból. Nie miała nic. Na aktualną chwilę była czymś niematerialnym, nie pasowała ani tu, do świata ziemskiego, ani tam, do życia po życiu. Tkwiła w jednym miejscu, w jednej miejscowości bez możliwości poruszenia się. Utraciła także owoc swojej miłości i nie wie, czy będzie w stanie odzyskać tę miłość.

Długo milczał, wpatrując się w dłonie. Strzelił z palców, po czym je pomasował. Unikał jej wzroku, nie chciał udzielać na to odpowiedzi.

- To wina dragów, prawda? - nadal nie odpowiadał, na co przybyła z lekka się zirytowała. - Daniel, odpowiedz, nie zachowuj się jak dziecko.

- Tak, to ich wina. Zadowolona? - syknął, osuwając się na krzesełko. Ukrył twarz w dłoniach, głęboko oddychając. Słowo 'dziecko' wywołało w nim dziwne uczucie, którego nie potrafił się pozbyć. - Znów złamałem obietnicę, którą jej dałem. I teraz to ona płaci za moje występki.

~*~*~*~

Siedziała na kanapie, sącząc sok z plastikowego kubeczka. Znów gdzieś go wywiało. Kolejna impreza, na którą ją zabrał i kolejna, na której słuch po nim zaginął. Zirytowała się i to nie samowicie. Gdyby nie świadomość, że to on ma klucze od samochodu, to by pojechała do domu, nieważne czy z nim, czy bez niego.

Ruszyła w stronę, gdzie kłębiło się najwięcej ludzi. Przeszła do drugiego pomieszczenia, schodząc po trzech schodkach, całkiem nieświadoma tego, jaki widok ją spotka...

Zamarła, widząc go, siedzącego na kanapie. Ten śmiał się w niebo głosy, opierając się o skórzane oparcie. Dwójka jego towarzyszy klęczała przed szklanym stolikiem, pochylając się nad blatem. Po chwili i oni do niego dołączyli, śmiejąc się...tak naprawdę z niczego. Cała trójka wyglądała, jakby coś wzięła. Coś, co nigdy nie powinno zjawić się w jego życiu. 

Nie zawahał się, gdy Greg pomachał mu przed oczami foliowym woreczkiem z dobrze mu znaną zawartością. W dwójkę doprowadzili Thoma i zasiedli w sąsiednim pomieszczeniu. Miał to wszystko pod kontrolą, ograniczał się do niewielkich dawek i to na imprezach, na których bywał średnio raz na dwa tygodnie. Przecież to tyle co nic! Przynajmniej tak sądził. 

- Dajesz, Tande - napędzał go "przyjaciel", a ten nie czekając nachylił się nad blatem i szybko wciągnął biały proszek, który w trybie błyskawicy rozszedł się po jego ciele, pozostawiając falę przyjemnych drgań ciała. 

W tym momencie o niej nie myślał. Gdzieś w tyle głowy miał tę informację, że jest gdzieś w pobliżu, ale nie zawracał sobie nią specjalnej uwagi.

Miriam słyszała pogłoski o tym, że nie ogranicza się do alkoholu w trakcie zabaw ze swoimi znajomymi. Ale liczyła, że to zwykłe plotki wywołane zazdrością ludzką, przecież nie może na nie nawet spojrzeć! Jest sportowcem, a oni nie mogą takich rzeczy...

Jednakże teraz już wiedziała, jak jest naprawdę. Widziała to właśnie na własne oczy. Bierze. Ukrywał to przed nią! 

Cisnęła kubeczkiem o podłogę i wybiegła z lokalu, zalewając się łzami. To, co mówili inni okazało się prawdą. Poczuła się... Oszukana. Przez najważniejszą osobę.

Widział to Johann. Wiedział o tym, sam też próbował, ale nie przekonało go to do niego. Ruszył za nią, nie mógł jej zostawić w tej chwili samej, na pastwę losu.

- Miriam! - zawołał, doganiając ją. Biegła...W sumie nawet nie wie gdzie, łzy zasłaniały jej widok. Forfang złapał ją i przyciągnął do siebie, pozwalając, aby zmoczyła potokiem łez jego tors. 

- On... Ja nie mogę... 

- Csii... - miarowo gładził ją po plecach, a ta stała w niego wtulona. - Nic nie mów, nie musisz. Nie myśl o tym... 

Zastanawiała się, co jest gorsze: fakt, że bierze, czy to, że zataił to przed nią... A związki polegają na szczerości, nieprawdaż?

ale sobie przeskoczyłam we wspomnieniach :v wreszcie się pokazał ten "zły" Dani :v 

jak się podoba? :) 

bardzo dziękuję za ponad 5k wyświetleń oraz za ponad 80 komentarzy!! jesteście wielkie ❤️

Ernst

Sjećaš li me se?

Falsches Spiel