trzeci

czwarty dzień po wypadku

Wariował. To słowo tak bardzo do niego teraz pasowało. 

Szalał. 

Cierpiał. 

Czuł, jak grunt osuwa mu się spod nóg. Z własnej winy? Czy po prostu los postanowił dać mu srogą lekcję życia, karząc bogu ducha winną osobę? W sumie osoby, przecież Mir była w ciąży. Właśnie, była.

Wariował już od czterech dni. Od prawie stu godzin nie tknął tego białego świństwa, które zamiast zabarwić życie zniszczyło je. W środku rozrywało go od środka, ale dzielnie się trzymał. Nie mógł już do tego wrócić. Musiał się zmienić. Dopiero teraz się otrząsnął.

Wariował od kiedy lekarz mu powiedział, że są niewielkie szanse na to, że wyjdzie z tego. Obwiniał się o to, co się stało. Słusznie?

Gdyby go nie zobaczyła w takim stanie, nie wybiegłaby z mieszkania, wpadając pod ten piekielny samochód. Gdyby go nie zobaczyła w takim stanie... Wszystko wyglądało by inaczej. Przynajmniej tak sądził.

Na pewno chodziłaby i rozmawiała, ubarwiając jego świat. Tego był pewien, jak niczego innego. Nadal by z nim była. Czy na pewno byłaby z tego powodu szczęśliwa?

Kocha ją, jak szaleniec. Ona go przecież też... Tyle razy się zapewniali o swoich uczuciach. Ale... Jak bardzo się wzbraniał, że ma wszystko pod kontrolą... Równie mocno wpadał w uzależnienie.

- Koniec z tym - mruknął sam do siebie. Czuł głód, dokładnie tak samo jak poczucie winy, ciążące na nim. 

Wyrzucił wszystkie woreczki z niewinnie wyglądającą substancją jakie miał przy sobie. Przy okazji wywrócił dwupokojowe mieszkanie do góry nogami. To w takim stanie spotkała je sąsiadka, chcąca powiadomić go o tym, że Elsa widziała jej ducha, czyli jest z nią gorzej niż potwornie.

Był wtedy w drodze do kliniki odwykowej. Miał motywację, aby z tym skończyć. Jeśli Miriam się wybudzi to chciałby jej przekazać, że jest w stu procentach czysty i że nigdy po to nie sięgnie. Spodziewał się, że czeka go długa droga... Droga, którą zdecydował się przejść. Dla niej.

Czemu w ogóle z tym zaczął? Początki były niewinne - kumple przynieśli trochę na imprezę, aby podkręcić towarzystwo. Spróbował raz, drugi... Spodobało mu się to, że po wciągnięciu kreski czuł się...tak błogo. Był wtedy wolny i beztroski jak dziecko. Z czasem przyszedł głód i uzależnienie... Przed którym próbował się bronić. Z marnym skutkiem.

Trener kadry nigdy w życiu nie widział swojego podopiecznego w takim stanie. Świetnie ukrywał przed nim swoje uzależnienie. Powiedział mu, że jeśli nie jest gotowy, może odpocząć. Ale ten się zaparł, że nie opuści żadnego konkursu. Jego kariera nabierała rozpędu i teraz tak nagle miał się zatrzymać? Nie mógł. To także motywowało go do zerwania z nałogiem. Chciał też jej zaimponować. Chciał jej pokazać, że jest najlepszy. Chociaż w jej oczach zawsze taki był. 

Żałował, że nigdy jej nie posłuchał. Używki zagłuszyły wołania najbliższej mu osoby. Tej, która kochała go tak mocno, że była w stanie znosić to wszystko, byleby go nie utracić. I teraz miało go to spotkać? Miał ją stracić z własnej głupoty? Z tego, że w porę się nie opamiętał?

 ~*~*~*~

Śledził wzrokiem każdy jej krok. Pokłócili się pierwszy raz, od kiedy są razem. Jak to w przypadku każdej pary było to spięcie o drobnostkę. Jednakże nie umiał wyciągnąć sam do niej pierwszy ręki, jeszcze nie teraz.

Czuła na sobie jego wzrok. Stała plecami do niego, wyjmując z szafki książki potrzebne na kolejną lekcję. To była ich pierwsza kłótnia, poszło... Sama nie wie nawet o co. Ale nie umiała wyciągnąć do niego ręki jako pierwza.

Johann stał i przyglądał się tej sytuacji przychylnym okiem. Nie rozumiał, jak jego najlepszy przyjaciel mógł wpakować się z nią w związek. Nie umiał pojąć tego, jak mógł związać się z kimś, kto był dla niego jak siostra.

- Pilnuj jej, proszę - powiedział do Forfanga, gdy tylko zzabrzmiał dzwonek oznajmiający koniec przerwy. Był wdzięczny losowi za to, że uczęszczał z nią na większość zajęć. On przecież nie mógł, był starszy. 

- Tandetny, co się tak obawiasz? Przecież wiesz, że nikt jej nie tknie - wywrócił oczami, a Tande cicho westchnął.

- Nieważne, miej ją na oku.

- Byś ją przeprosił, to nie pierwsza i nie ostatnia kłótnia, poza tym znacie się jak dwa łyse konie i nie wytrzymacie bez siebie więcej niż dzień. 

- Umiemy wytrzymać dłużej, przecież wyjeżdżam. 

- A ona dzień potem dojeżdża. Tak, jasne, oczywiście, świetnie sobie radzicie na odległość.

Dotarli do sali, w której Daniel miał lekcję historii, klasa Johanna i Miriam była na drugim końcu korytarza. 

- Znów się przez Ciebie spóźnię, kiedyś mi za to zapłacisz - pogroził mu ze śmiechem, biegnąc w stronę zamykających się drzwi. 

Mir siedziała już na swoim miejscu, przeglądając beznamiętnie swój podręcznik. Miejsce obok niej było puste, więc postanowił tam usiąść. Uśmiechnęła się do niego i miała coś powiedzieć, ale nauczycielka zaczęła sprawdzać obecność spokojnym, monotonnym głosem. Forfang zdołał tylko odwzajemnić gest ukochanej swojego przyjaciela. Naprawdę ją lubił. Była miła, pomocna...słodka... Ale była dziewczyną Daniela. Poza tym, chyba udawało mu się zdobyć jedną z największych ślicznotek ze szkoły - Celinę. Więc tym bardziej nie mógł tak o niej pomyśleć. 

Miriam całą lekcję się zastanawiała, czy na kolejnej przerwie podejść do niego. Nie minęło dużo czasu, posprzeczali się wczorajszego popołudnia, a teraz jest dopiero dziesiąta! Nie za wcześnie? 

Na przerwie siedział przy stoliku ulokowanym w pobliżu bufetu. Siedzieli z nim jego znajomi z klasy. Johann szedł wraz z nią, jednak jego celem końcowym były szafki przy których stała panna Robertsen. Banan sam wskoczył mu na twarz, gdy tylko znalazła się w polu widzenia. 

Mir podeszła w miarę po cichu do niego. Miała szczęście, że siedział tyłem, a jego koledzy byli tak zajęci, że nie zauważyli nawet, że się pojawiła. Zasłoniła mu oczy i kazała zgadnąć, kto to. Wyszczerzył się, chwytając jej dłonie. Wyglądało na to, że jest dobrze.

brawo Laczuś pobicia swojej życiówki! aw

hej, cześć i czołem! witam w trójeczce, w której (pewnie jak wszędzie u mnie) za dużo to się nie dzieje xd
nie wiem, co dać tu, w tej notce, więc podziękuję Wam za te wszystkie komentarze, które przeczytałam do tej pory, a uzbierało się ich 33! mój osobisty rekord, jak na trzy posty...:')
miłego popołudnia!